Diep

De laatste tijd is er veel te doen over ‘verjonging’ van het aanbod van de publieke omroep. Een aantal langlopende programma’s die veel waardering krijgen wordt ingeruild voor uitzendingen die jongere kijkers moeten trekken.

Toen ik de discussie las, dacht ik: het is net de kerk, zoekend naar manieren om mensen van alle leeftijden aan te spreken. Die initiatieven roepen vaak iets op. We zijn er enthousiast over, want het zou geweldig zijn als we gemeente voor en met iedereen kunnen zijn. Maar er wordt ook twijfel uitgesproken, want gaat een nieuwe weg niet ten koste van wat goed gaat en wie zich daar prettig bij voelt? Daarnaast zou het best eens zo kunnen zijn dat we als kerken voor sommigen hetzelfde imago als televisie hebben. Er is zo veel aanbod, via internet en daarbuiten, dat de kerk niet meer de eerste bron is om uit te putten.

Midden in de discussie over de publieke omroepen verraste de EO mij met een nieuw televisie(!)programma: Diep. In het programma worden bekende Nederlanders, twintigers en dertigers, uitgenodigd om een nacht lang stil te staan bij een eigen levensvraag. Iedere nacht komen er drie ‘wijzen’ om met de gast over de vraag te praten en samen te zoeken naar nieuwe perspectieven. Het programma raakt mij. Het heeft haast iets heiligs. Het speelt zich af in de nacht, het moment waarop wakker kunt liggen van iets waar je niet uit komt. Er is niet veel actie. Je volgt simpelweg een mens die zich kwetsbaar opstelt en een paar anderen die in de nacht met hem of haar oplopen.

En zo zag ik een overeenkomst tussen dit programma en de kerk. Een van de grote krachten van de kerk is het ruimte geven. Welke leeftijd je ook hebt, of je nu midden in het licht staat of het probeert vol te houden in de nacht, ergens zijn we allemaal die kwetsbare mensen met onze eigen vragen. Dat verbindt ons. De kerk biedt ruimte voor en verdieping bij die vragen. Er is een Bijbel met woorden van God en met verhalen waarin je je eigen verhaal soms herkent. In de gemeente zijn mensen die met je op willen lopen.

Er is een gebouw dat ruimte biedt om te zijn, waarin je kunt verstillen, een kaarsje kunt aansteken en wat tijd kunt doorbrengen zonder te hoeven praten. Wie weet ervaar je daarin iets van God. Laten we hopen en bidden dat dit goede onze basis mag blijven, dat we in het huis van God – en met Hem! – en in het dorp iets kunnen blijven betekenen voor ieder die aanklopt, of iemand nu al 80 jaar gemeentelid is of alleen een keer contact zoekt vanwege die ene vraag. Daarmee zijn we misschien niet vernieuwend maar hebben we wel iets heel anders te bieden dan andere bronnen. Zo kunnen we onvoorwaardelijk de Liefde doorgeven. Met die tijdloze basis hebben we een goed fundament in de zoektocht in kerkzijn in deze tijd.

ds. Emma Rijk