Over oude wegen naar een nieuw begin
Het is al even geleden dat ik Het zoutpad van Raynor Winn heb gelezen, maar ik moet er nog regelmatig aan denken. Het boek verhaalt over een echtpaar van in de vijftig dat door een speculatieschandaal hun huis kwijt raken. Raynor en haar man Moth nemen het impulsieve besluit om het South West Coast Path te gaan wandelen. Wandelen is immers beter dan dakloos zijn.
Probleem is echter dat Moth ziek is en een terminale diagnose heeft gekregen. Dokters raden aan om rustig aan te doen. In plaats daarvan begint het echtpaar met een zware rugzak aan een tocht van duizend kilometer.
Het boek is een verhaal over uitzichtloosheid en armoede. Over niet weten of er genoeg zal zijn om te eten, over uitputting, wanhoop en verdriet. Over het koppig vasthouden aan een onmogelijk plan, omdat ze simpelweg geen alternatief hebben.
Maar Raynor neemt haar lezers ook mee in de hoop. Want gaandeweg vatten ze hoop, na die duisternis van het begin. Moth wordt sterker, tegen alle medische verwachtingen in. Het lopen gaat beter. Het echtpaar vindt een nieuw vertrouwen, hebben onderweg prachtige ontmoetingen en ze ervaren de helende werking van de natuur. Gaandeweg herontdekken ze samen iets van een nieuwe zin en betekenis van het leven. En als lezer word je bemoedigd door deze hoop en door hun vasthoudende liefde voor elkaar en het leven.
Wij hebben al 1½ jaar van doen met corona. De epidemie heeft ons zeer in ons gemeentezijn beperkt en ons zelfs een tijd uit ons geestelijk huis gejaagd. Daarom zijn we meer digitaal gegaan. Samen zingen was er een tijd niet bij en daarom hebben we kerkdiensten anders ingericht (een koortje van vier personen, meer YouTube- en andere filmpjes).
Onderweg overviel ook ons soms de wanhoop. Vroegen we ons af: kunnen we straks nog gemeente zijn? Haken sluipenderwijs mensen af?
Maar het is goed om ook op zoek te gaan naar tekenen van hoop, bijvoorbeeld dat er toch best wel veel mensen via Kerkdienstgemist.nl met de dienst verbonden zijn.
Gelukkig hoeven wij niet, zoals Raynor en Moth, ons huis uit. En in ons geestelijk huis, de kerk, mogen weer steeds meer mensen komen. Lange tijd moest je je voordien aanmelden en dat was een grote barrière voor velen. Nu lijkt het er op dat we gewoon kunnen komen, al blijven we (voorlopig?) nog op 1½ meter van elkaar. Hopelijk vatten we weer de moed en het vertrouwen om naar de kerk te komen.
De ondertitel van Het zoutpad geeft te denken: Over oude wegen naar een nieuw begin. Hoe gaan we straks verder als kerkgemeenschap? Kunnen we weer kerk-zijn als tevoren? Of gaan we het anders doen? De kerk reikt ons vanuit het verleden heel wat oude wegen aan: een oud boek vol bemoedigende en kritische verhalen en woorden over God en mensen, liederen, gebeden, orden van dienst, kerkelijke organisatiemodellen. Oude wegen die we kunnen bewandelen om na corona (zitten we al in deze fase?) een nieuw begin te maken als kerkgemeenschap.
Hopelijk reikt het christelijk geloof ons het vertrouwen aan dat er een weg zal zijn voor onze kerkgemeenschap, ook als we net als Raynor en Moth nieuwe wegen moeten inslaan. Op hoop van zegen!
ds. Menno Valk