Palmzondag

Wie op google “intocht” intikt, ziet een hele ris verwijzingen naar de intocht van Sinterklaas. Om onder dit lemma iets over de intocht van Jezus in Jeruzalem te vinden, moet je echt even goed zoeken. Toch is het nog niet zo lang geleden dat Palmzondag, de zondag voor Pasen, één van de hoogtijdagen van het kerkelijk jaar was. Dat kwam omdat dan de nieuwe lidmaten werden bevestigd. Daarna zag je ze eigenlijk niet meer terug, maar dat terzijde. Vaak kwamen ook de kinderen in feestelijke optocht met hun Palmpasenstokken de kerk in.Veel (oudere) kerkgangers zullen met weemoed terugdenken aan die zo zichtbare en feestelijke gebeurtenissen en zeggen dat juist op Palmzondag de teloorgang van het rijke kerkelijk leven (pijnlijk) zichtbaar is.

Dat mag allemaal zo zijn, maar die in nostalgie gedrenkte constatering helpt ons niet verder. Laten we liever zoeken naar hoe we de betekenis van Palmzondag in deze tijd kunnen vasthouden, met of zonder jongeren. Uiteindelijk hangt het in de kerk niet af van “de jongeren”, maar van onszelf. De zondag van de intocht zou ik deze zondag voor Pasen liever noemen. Het is de zondag waarop we te horen krijgen dat de lijdensweg van Jezus betekenis heeft voor ons eigen dagelijks leven. Hij houdt intocht in ons leven, ons hart en verbindt zich op die wijze met ons diepste zelf.

De vraag is nu waar wij staan bij die intocht en hoe wij zijn lijdensweg in ons leven incorporeren (letterlijk!).
Staan wij, net als de kerkgangers vroeger, vol verwachting en blij langs de kant van de weg: heden hosanna. Nu komt de nieuwe generatie in de kerk en die gaat de kerk redden! Of willen wij hem, schoorvoetend en struikelend desnoods, zélf trachten te volgen. Omdat ons heil afhangt van de wijze waarop wij zelf in ons geloof bevattelijk (willen) zijn?

ds. Ary Braakman