Skip to main content

Het woeden der wereld

We leven in verwarrende tijden. Het is alsof we door een caleidoscoop de werkelijkheid van alledag aan ons voorbij zien trekken. Onwillekeurig moet ik denken aan de schilderijen van Jeroen Bosch. Terwijl ik dit zit te schrijven, regent het raketten op Iran én op Israël en gaat de oorlog in Oekraïne, Myanmar, Sudan en Gaza onverdroten door. Raakt het ons werkelijk? Gisteren vond er een grootschalig feest plaats op de ringweg rond Amsterdam. Pinkpop is alweer voorbij en binnenkort vindt de Zwarte Cross plaats. De terrassen zitten vol en het speciaal-biertje smaakt weer best. Veel mensen mopperen over de warmte en zetten thuis de airco een graadje kouder. Intussen is Den Haag gebarricadeerd voor een NAVO-top waarvan de uitkomst al van tevoren vaststaat. En onze regering hinkepoot zich ruziënd door de blessuretijd heen, die nog wel een paar maanden zal aanslepen. De campagnestrategen schrijven de verkiezingsthema's alvast op de achterkant van een bierviltje. Een makkie deze keer, want er is maar één thema: migratie en nog eens migratie. Of je nu 'voor' of 'tegen' bent (het gaat wel over ménsen, hè), het hele land lijkt gegijzeld door de paralyzing spell van dat ene woord. Nu we het er toch over hebben: je zou bijna vergeten dat het Kerkasiel in Kampen, die symbolische wanhoopsdaad om één gezin te redden van de tsunami van xenofobie en de vol-is-vol-mentaliteit, al meer dan 1500 dagen staat als een huis van barmhartigheid. Bethlehem in de Lage Landen. De dienst gaat 24 uur per dag door.

Dwars door dit woeden der gehele wereld heen, om met Maarten 't Hart te spreken, vult mijn agenda zich met afspraken met mensen die om aandacht vragen, een bezoekje, een gesprek. En zondags, in de kerk, zoeken we, zoals altijd, naar woorden en symbolen van geloof, hoop en liefde.
Het grote en het kleine verhaal, de alledaagse werkelijkheid van mensen en het schaakspel op het wereldtoneel. Steeds vaker denk ik: ik snap het allemaal niet meer, er gebeurt zoveel en het gaat zo snel, het is verwarrend en ontluisterend, verontrustend. Beangstigend. lk voel me zo onmachtig als ik het hoor en probeer tot me door te laten dringen. Wat schiet ik hopeloos tekort en wat kan ik toch ontzettend weinig doen om iets bij te dragen dat troost en adem geeft. Herkent u dat?

d bonhoeffer cd34 in london 1939Dietrich Bonhoeffer (1906-1945), de Duitse theoloog en verzetsman, die in minstens zulke verwarrende tijden leefde als wij en daar uiteindelijk aan ten onder ging, dacht tijdens zijn gevangenschap na over de plaats van de kerk en het christendom in de tijd na de Tweede Wereldoorlog. Zijn centrale gedachte was: de kerk moet er zijn voor anderen. Für Andere Dasein noemde hij dat. De kerk moet de plaats zijn waar, naar het voorbeeld van Jezus, menselijkheid de boventoon voert. Dat is geen originele gedachte, maar een waarheid als een koe. In Twello proberen we daar vorm en inhoud aan te geven. Soms lukt dat, soms wat minder. Maar we gaan dóór, ook na de vakantie en tegen de stroom van de tijdgeest in. Op hoop van zegen. In Godsnaam.

Ds Ary Braakman